U jetz schießt ’s Gras uehe, mi man ihm nid nohgluege, u vom Flachs u Rogge mueß men allwäg no i d’Zytig tue, wie läng daß er wärd.
Alli vo Stadlersch hei si de Lüte glimpfig gwüßt az’passe u niemmere der Balg gäge d’Hoor gstriglet. Mi het se chly für ne pfiffigi Rassen agluegt, aber ne dernäbe nüt Bös’s nohgredt.